Koniec

To już jest koniec, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic…

To już jest koniec, nie ma już nic
Jesteśmy wolni, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic…

Robaczek w swej dziurce, jak docent za biurkiem
I pszczółka na kwiatkach, jak kontrol w tramwajach
Tak dłubie i gmera, napisze – wymyśli
Obejdzie wokoło, zabrudzi – wyczyści
I krzaczek przy drodze i brat przy maszynie
Jak noga w skarpecie, jak sprzedawca w kantynie
Kamyczek na polu i strażnik na straży
Lodówka wciąż ziębi, kuchenka wciąż parzy
A po co? A po co? – Tak dłubie i dłubie?
A za co? A za co? – Tak myśli i skubie?
I tak się przykłada i mówi z ekranu
I bredzi latami, wieczorem i rano

To już jest koniec, nie ma już nic
Jesteśmy wolni, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic…

To już jest koniec, nie ma już nic
Jesteśmy wolni, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic, nie ma już nic, nic, nic!
To już jest koniec
Nie ma już nic
Jesteśmy wolni
Możemy iść
To już jest koniec
Możemy iść
Jesteśmy wolni
Bo nie ma już nic

To już jest koniec
Nie ma już nic
Jesteśmy wolni
Możemy iść
To już jest koniec
Możemy iść
Jesteśmy wolni
Bo nie ma już nic

Robaczek w swej dziurce jak docent za biurkiem
I pszczółka na kwiatkach jak kontrol w tramwajach
Tak dłubie i gmera napisze wymyśli obejdzie wokoło zabrudzi wyczyści
I krzaczek przy drodze
Jak brat przy maszynie
Jak noga w skarpecie
Sprzedawca w kantynie
Kamyczek na polu
I strażnik na straży
Lodówka wciąż ziębi
Kuchenka wciąż parzy
A po co a po co tak dłubie i dłubie
A za co a za co tak myśli i skubie
I tak się przykłada i mówi z ekranu
I bredzi latami wieczorem i rano

To już jest koniec
Nie ma już nic
Jesteśmy wolni możemy iść
To już jest koniec
Możemy iść jesteśmy wolni
Bo nie ma już nic